HaHaHa

Beijing 2008, One World, One Dream. En wat was het een droom die uitkwam voor ons. Vooraf probeerden we ons voor te stellen hoe het er tijdens de OS aan toe zou gaan in Beijing, hoe ging het met kaarten, hoe zou de zwarte markt zijn, hoe zou het Holland Heineken Huis (HHH) zijn? En eigenlijk verliep alles precies zoals we van tevoren gehoopt hadden en met de toegangskaarten zelfs beter dan dat we gehoopt hadden. De eerste wedstrijd van het Nederlands voetbalteam bezochten we op de bonnevooi; zonder kaarten. Na een taxi-trein-taxi ritje waren we nog niet uitgestapt of de zwarthandelaren doken op ons af. Na een beetje tegen elkaar uitspelen kregen we 7 kaarten voor de normale prijs van 6 euro per stuk. Het was een teleurstellende wedstrijd, maar de ervaring was onvergetelijk. We liepen daar namelijk in onze zelf ontworpen en in thailand laten maken outfitjes rond (zie foto's), en ik denk dat we met de helft van het stadion wel op de foto zijn geweest. De Chinezen vonden het geweldig, we leken wel filmsterren. Dit was eigenlijk de enige keer dat we gebruikt hoefden te maken van de zwarte markt. We kwamen er namelijk al snel achter dat gebruikte kaartjes ook een groen lichtje kregen bij de scanner en met als voordeel dat Nederland met veel sporten de 2e of 3e sessie was van de dag konden wij dus kaartjes gebruiken van mensen die al binnen waren geweest, maar die weg gingen omdat hun land al gespeeld had. Of soms konden we voor de deur 1 kaartje bemachtigen waarmee dan 1 iemand van ons naar binnen ging om daar kaarten van andere Nederlanders te gebruiken om de rest binnen te krijgen. Zo zijn we bij veel events binnen gekomen, waaronder halve finale tennis (Djokovic-Nadal), paar keer beachvolleybal (waar we nu zwaar fan van zijn geworden; elke keer leuke rally's, leuk sfeertje in het stadion, leuk commentaar en muziek tussendoor en om de 21 punten wordt het geheel opgeleukt door de beachdames met hun dansjes), halve finale hockeydames en halve en hele finale waterpolo dames. De finale van de hockeydames waren we ook bij, maar daar hadden we van tevoren (voor de verandering) een keertje kaarten voor.

Verder hadden we in Beijing ook erg geluk met de ligging van ons hostel. Het lag op 8 minuutjes met de gratis bus of 1,20 euro met de taxi van het Holland Heineken House. Dit House voelde ook echt als 'ons' house. Hier kwamen we tussen de evenemtnen door even het nieuws kijken van de NOS, een babbeltje maken met alles en iederen, een broodje kroket eten en voornamelijk een paar biertjes drinken. Ook zijn we hier elke avond geweest omdat er bijna elke dag wel een huldiging was. Het HHH sloot elke avond om 02.00 uur haar deuren wat voor ons perfect was, omdat we de volgende dag vaak vroeg weer een sport evenement op het programma hadden staan. Dus om 02.00 uur was het vaste ritueel om via McDonalds naar het hostel te gaan om daar een handwasje te draaien om de spullen weer fris te krijgen voor de volgende dag. Een mooi verhaal in de McDonalds was dat we een nacht terug kwamen van HHH en aan de bar een sportlegende zagen staan; Evander Holyfield. Hij was erg aardig (dacht dat we atleten waren) en geinteresseerd en wilde zelfs met 6 lamme oranje konijnen op de foto. Leuk.

In het HHH kende iedereen ons als de mannen met de hoedjes, de mannen met de broeken of de konijnen (we hadden een eigen logo ontworpen waar Ko Nijn op staat, angezien hij een beetje als onze mascotte fungeerde tijdens deze OS http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/08/13/AR2008081304026.html). Het was als een soort dorpje waar iederen elkaar kent.

Kortom, het was voor ons een onvergetelijke ervaring (met als enige ergernis de niet-engels sprekende taxi chauffeur die vaak ook nog eens de weg niet wist naar de verschillende stadions) waar we vooraf niet eens over durfden te dromen dat het allemaal zo op zijn plaats zou vallen voor ons.
Na de OS hebben we nog een avondje gekaraoked(?) en zijn we een dagje naar de Chinese muur geweest

Mark is terug naar Uden, Roan, Michel, Wally, Dirk en Guus zijn in Hong Kong omdat zij allemaal van daaruit terug vliegen naar huis.
Les en ik komen 8 september om 9.50 uur aan op Schiphol. Wij hebben nog even 12 dagen in Thailand die we grotendeels detoxend door zullen brengen op een eiland. We zijn op dit moment weer even terug in de anonimiteit in de straten van Bangkok...alhoewel, we waren nog niet ingechekt in het hostel en ze vroegen al waar onze vrienden zijn...